De afgelopen weken ondervinden we de gevolgen van overvloedige regenval, natte sneeuw, opvriezende plassen op de weg. Dat verandert de weg sowieso in een blubberige toestand. Maar de afgelopen weken zijn ook nog eens een vijftal aannemers aktief bezig om de individuele bouwprojecten in het winterweer verder te krijgen. Daardoor is het ook een af- en aanrijden van grote kranen, vrachtwagens met goederen of halve huizen, reuzachtige containers, zand, noem het maar op. En als er een busje of zelfs een brede vrachtwagen langs de kant van de weg staat, dan kan je gaan wachten, of je kunt proberen of je er langs kunt. Dan maar met twee wielen door de klei. Zolang je maar niet vast komt te zitten, kan je verder.

Het gevolg is wel, dat er op vele plekken langs de weg diepe voren in het talud zitten, omdat de klei naast de weg wordt weggeschoven. Daar ontstaan vervolgens diepe plassen die nergens naartoe afwateren. Want de klei is tot ondoordringbare laag samengeperst. En als aannemers het niet zo nauw nemen of ongelukjes gebeuren, dan worden onze zo bloedig geschuurde, geschilderde paaltjes met reflectoren uit de grond gereden. En eenmaal in aanraking met een bumper of onder een vrachtwagenwiel blijft er weinig van over. Afgelopen week was er zelfs een reusachtige vrachtwagen met oplegger anderhalve meter buiten de weg recht over een hydrantput heen gereden.

Help wat moeten we daaraan doen?

Het lijkt nodig dat de initiatiefnemers in de wijk hun eigen aannemer aanspreken op zorgvuldig gebruik van de weg, parkeren op eigen kavel, en voorkomen van schade. Ik heb zelf bij een van onze buren een grote wal van klei teruggespit in de diepe plassen, zodat je tenminste kunt zien waar de weg loopt.

En van het Houthakkersgilde hebben we 30 flinke boomstammetjes van een meter gekocht. Die hebben Ruud en ik vanmiddag in de vijf binnenbochten van onze weg gelegd, zodat vrachtwagens hopelijk niet meer de binnenbocht afsnijden.

Nu komende week hopelijk met wat puin van Gert-Jan Bon en een ploeg bewoners de grootste kuilen dichten en vereffenen, en dan overleven we hopelijk de winter zodat we in de loop van het komend jaar de weg nog eens echt glad kunnen strijken en met trilplaat stabiliseren.

En een setje nieuwe paaltjes met reflectoren maken.

Het blijft wel aandacht vragen. Hopelijk beklijft het. En het creeërt wel saamhorigheid als we er samen onze schouders onder zetten. Dank Ruud!