't Is vakantie. Je blijft thuis want er moeten in huis zoveel dingen gebeuren wil het binnenkort "verkoopklaar" zijn. Marien overtuigt mij ervan dat wat ik in de kerstvakantie "persé wilde doen" (maar dus niet gedaan heb), in deze vakantie alsnog te doen. Daarom tuigen we woensdag samen naar het gemeentemuseum in Den Haag. Het museum heeft zijn deuren dagenlang extra geopend zodat alle extra bezoekers er terechtkunnen.

Ik ben blij verrast door wat me overkomt. Ik ben in voor abstracte kunst, maar deze schilderijen komen  enorm binnen. Zijn vroegere werken zijn herkenbaar aan de gemengde technieken, houtskool en acryl of aquarel. Maar het gekke is dat je niet weet waar het schilderij over gaat (de meeste hebben ook geen titel) maar er argeloos aan voorbij gaan is eenvoudigweg niet mogelijk. Ik vind mezelf breed grijnzend voor schilderijen staan. Wordt vrolijk en ernstig van binnnen en zie dat ook bij anderen gebeuren.

Op de site van het gemeentemuseum beschrijven ze het als volgt:

"Rothko’s schilderstijl vanaf de jaren vijftig, ook wel classic style genoemd, maakte hem wereldberoemd. De interactie met de bezoeker was voor Rothko van groot belang. Een overweldigende emotionele ervaring, voor zowel de kunstenaar als het publiek was voor hem de sublieme vorm van inspiratie, een aan het religieuze grenzend gevoel. ‘Mensen staan voor mijn schilderijen te huilen, omdat ze dezelfde spirituele ervaring hebben als ik had, toen ik het schilderde’. Rothko was niet de eerste abstract kunstenaar voor wie het spirituele aspect belangrijk was, ook kunstenaars als Mondriaan en Kandinsky zagen hun werk als een geestelijke oefening. Wel was hij de eerste die de emotie centraal zette, binnen de tot nog toe tamelijk afstandelijke abstracte kunst."

Een prachtige film met interviews hierover hoor je hieronder:

 

Het lijkt zo op het maken van een landschap, misschien ook op het maken van woningen. Zoals je in Rothko alle lagen die hij eerder schilderde kunt zien en ervaren, hoop ik dat al dat denkwerk en verzinnen dat wij nu doen, over een aantal jaren voelbaar zijn in het landschap wat we neerzetten. En zoals ook Rothko niet stuurde wat de emotie is die de kijker ervaart, weten wij ook niet wat het landschap straks met ons en met bezoekers gaat doen. En het landschap is straks ook heerlijk iedere dag anders dan ooit bedacht, ooit geweest. Zelfs de opkomende en ondergaande zon maakt al die lagen.

Niet dat ik ook maar het idee heb te kunnen tippen aan Rothko. Maar misschien dat de natuur dat wel kan. Kunst zonder taal.

primi sui motori con e-max.it