Vandaag ging een lang gekoesterde wens in vervulling. Ik speel al sinds 50 jaar op de piano die vroeger van mijn ouders was. Een sympathieke August Förster piano die mijn moeder van haar eerste jaarsalaris in 1955 heeft gekocht. Daaraan zit veel emotionele binding. Maar onze stemmer mopperde de laatste jaren dat het toch een oud beestje aan het worden was. En ook mijn pianoleraar adviseerde dat ik mij beter kon voorbereiden op de lessen als ik een beter instrument zou bespelen.

We hebben een tijdje gezocht en een paar keer instrumenten bespeeld en geprobeerd. Zowel bij particulieren als bij winkels. En zo kwamen we via marktplaats een advertentie tegen van een oude Chappell vleugel. Bij navraag, hoorde ik dat deze vleugel in de Amsterdamse Zuiderkerk stond voor incidentele concerten, maar te weinig gebruikt werd. En de beheerder bleek ik nog te kennen als muzikant uit het VU-orkest (vijfendertig jaar geleden). Dus heb ik een afspraak gemaakt met de beheerder van de Zuiderkerk en ik was meteen enthousiast. Het is een oud instrument uit 1925, maar in 2022 ingrijpend gereviseerd. Er waren nog een paar onvolkomendheden waarvoor ik contact heb gezocht met de pianotechnicus die de revisie heeft uitgevoerd. En die gaat deze onvolkomendheden nog repareren.

Belangrijk is vooral de klank van het instrument. Ik heb veel instrumenten bespeeld met een kil, schel geluid. En deze heeft een warme klank. Dat komt mede doordat het een groot instrument is: met 2,67 meter lengte kan het een concertvleugel genoemd worden. 

En vandaag is de vleugel gebracht door de gespecialiseerde pianoverhuizer Riksen. Ik had van tevoren nog gezegd, dat we een lang pad hebben naar de woning. Toch trok de verhuizer een gefronste wenkbrouw op toen hij ons pad zag. Pas toen ik hem verzekerde dat het pad behoorlijk hard was, en dat ik een hand kon helpen, durfde hij het aan. De vleugel wordt op z'n kant vervoert op een slede met een zogenaamde pianokar met massief rubberen wieltjes. De vleugel weegt zo'n 400 kilo dus we moesten ons best doen om die recht op het pad te houden, en af en toe bij te sturen. En ik moest de vleugel inderdaad goed steunen anders zou die zijn gekapseisd. Eenmaal binnen was het voor deze ervaren verhuizers een routineklus. Maar wel met bijzondere techniek en spectaculair om te zien. Ze gebruiken een speciaal apparaat om de vleugel te kantelen. Ze schroeven een soort kromme beugel onder de vleugel, waarover de vleugel kan kantelen zonder heel zwaar dwars op de poten te steunen. Want dan zouden de poten kunnen afbreken. Als de vleugel eenmaal recht op z'n poten staat is dat gevaar geweken. 

De vleugel past mooi in een hoek van onze Tuinkamer, en die heeft voldoende ruimte om de vleugel ook goed tot klinken te laten brengen. Zodra de vleugel staat, ga ik natuurlijk meteen uitproberen. Wat een rijke klank! De piano technicus komt over twee weken nog de laatste stukjes revisie doen en stemmen, als het instrument geacclimatiseerd is. Maar nu al is het geweldig.

We kijken er ook naar uit om de vleugel ten doop te houden op het Paradijsvogelpodium op 12 april.