Gegevens

Geschreven door Marien en Marie-José

Gepubliceerd: 04 januari 2020

De Kerstvakantie is een prima gelegenheid om met elkaar een freubelproject te verzinnen en te klussen aan iets wat niet echt nodig is, maar wel leuk.

Het weer is buiten ook niet zo aanlokkelijk, dus een binnenklus is handig voor erbij. Daarvoor hebben we verzonnen om een derde ovalen tafeltje te maken.

Eerder hebben we al twee tafeltjes gemaakt: een voor de TV, en een klein salontafeltje van resthout van het eikenhouten aanrecht. Maar dat ene salontafeltje was net wat te klein om als enige salontafel te kunnen dienen. Maar de oude vierkante tafel past er helemaal niet bij.

Daarom willen we er een tafeltje bij. Dat schept ook eenheid: drie keer is scheepsrecht!

De andere twee tafeltjes zijn van 38 mm dik eiken aanrechtblad gemaakt. Maar dat is behoorlijk prijzig, en heeft een lange besteltijd. Een alternatief is om twee timmerpanelen op elkaar te plakken. Dus op naar de bouwmarkt, en ze hadden nog precies twee bladen van 60 x 200 cm eiken timmerpaneel van 1,8 cm dik.

Dan komt het project: hoe maak je een ovaal. Dat hebben we al twee keer eerder gedaan, maar het blijft een beetje improviseren. Het is een sport om een zo groot mogelijk tafeltje uit de planken te halen, zodat we geen resthout hebben. Een ovaal maken we met een rond touwtje en twee draaipunten. Marie-José houdt de twee schroeven op z'n plaats en ik teken met een potlood een cirkel door het touwtje strak te trekken. Maar voordat we de twee punten en de goede lengte van het touwtje hebben gevonden, zijn we een stuk of tien experimenten verder (zoals de kruisjes op foto hiernaast bewijzen).

Met het uitzagen neem ik een beetje marge, omdat ik erop reken dat we nog moeten bijslijpen, zeker omdat de twee planken straks zo goed als onzichtbaar op elkaar moeten aansluiten. Nadat we één plank hebben uitgezaagd gebruiken we die als mal voor de volgende drie planken. Maar dan blijkt al wel, dat de Ovale vorm niet helemaal symmetrisch is. Dat levert een dilemma op. Gaan we de vorm bijschaven, of accepteren we het zoals het is? De keuze komt een beetje in het midden uit.

Dan plakken we de onderste twee planken op elkaar met constructielijm. Om het goed op elkaar te persen gebruiken we alle lijmklemmen die we hebben. Die persen de overtollige lijm tussen de planken uit. Dat is zeker een teken dat de planken goed verlijmd zitten. Vervolgens worden er vier wielen op geschroefd, zodat het tafeltje straks goed kan rollen. Een slim idee van Marie-José was om de afmetingen van de wielen zo te kiezen, dat de twee salontafeltjes over elkaar kunnen schuiven.

Tussen de onder en de bovenplank komt een stuk boomstam, die de Houthakkers van het Houthakkersgilde uit de bosstrook naast ons huis hebben gezaagd. Een aantal stammetjes voor de kachel hebben een jaar buiten gelegen, maar zijn nog niet verteerd. Deze zal dus niet in de kachel verdwijnen. De onder en bovenkant van het stammetje moet wel eerst vlak en horizontaal worden gemaakt met een schuurmachine. Ik gebruik voor dit grove werk een haakse slijper met een lamellen schuurschijf. Met een waterpas om zo horizontaal mogelijk te worden.

Een voordeel van de dubbele planken is dat we nu de bovenste plank blind op het stammetje kan schroeven. Het is wel goed meten om de onderste en bovenste ovaal recht boven elkaar te krijgen. Zeker als ze niet helemaal gelijk zijn. Dan moet de bovenste plank er nog opgelijmd worden, weer met de batterij aan lijmklemmen. Met een paar hulpschroefjes zorg ik ervoor dat de planken tijdens het klemmen niet gaan schuiven. Er staat nogal wat kracht op!

Dan is het tafeltje nog niet klaar, maar kunnen we de verleiding niet weerstaan om het tafeltje uit te proberen. Het biertje past er goed op.

Daarna volgt nog een flinke schuurklus. Want de rand moet nog worden bijgeschaafd, met afgeronde hoeken. Bovendien kunnen we nu de afwijkingen van de ovalen vorm nog bijslijpen. Dat doen we ook eerst met de haakse slijper, en daarna polijsten met de concentrische schuurmachine.

Tenslotte wordt de tafel nog twee keer in de parketlak gezet. Daarmee krijgt het tafeltje ook zijn definitieve kleur. Na een nacht drogen is de tafel klaar!

Een aanwinst voor onze inrichting! En tenminste voor onze lol maken we er een fotoverslag van.

Een soort stripverhaaltje van een bijzonder tafeltje.

Gegevens

Geschreven door Marie-José

Gepubliceerd: 02 januari 2020

Langzaam maar zeker wordt onze wijk vol. En al hebben we in beginsel ieder ons eigen plan ontwikkeld, ontwikkelen er langzaam ook bij ons tradities. Zo hebben dit jaar voor de tweede keer de buurtjes van de "subsectie Zuid" een eindejaarsvuur en maaltijd georganiseerd. En hoewel nieuwjaar bij een vuurtje eenvoudig te organiseren lijkt, was hier heel veel werk aan verricht.

Bij aankomst was het dan ook volkomen duidelijk waar we moesten zijn:

En ook was het duidelijk wie had georganiseerd! Namelijk Subsectie Zuid. En hoewel dat ernstig klinkt als een afscheiding (van ?) wordt de hele wijk uitgenodigd om aan te schuiven voor het eten, een borrel of alleen even nieuwjaarwensen. Alles kan en is te organiseren!

Er is een heus menu met Paprika alias pompoensoep als start:

Al vroeg zijn de volgende hoofdgangen bij het vuur gelegd. Allereerst de zalmen op een plank gebonden. Op gepaste afstand van het vuur garen ze langzaam.

Jeroen post hierover een facebookpost, waarbij we de volgende ochtend ontdekken dat anderen zich daar heel druk over maakten, terwijl wij toasten!

En dan gaan we aan tafel!

De volgende gang bestaat uit een enorm stuk rib-eye. De heren nachtburgemeesters van de subsectie Zuid hebben een stellage gebouwd waaraan de twee ijzeren draden die door de ribeye zitten kunnen worden opgehangen. Heel langzaam gaart de rib-eye. De liefde waarmee de bal is gegaard is te proeven in de smaak van het vlees. Ongelovelijk zo lekker!

Met een vleesthermometer (en een zaklamp om m af te lezen) controleren ze de temperatuur en draaien, verhangen, verlagen of verhogen zij de rib-eye ten opzichte van het vuur.

Als latste gang hadden de experimentele koks een roodbaars ingepakt in Oosterwoldse klei. En daarmee in/bij het vuur gelegd. Spannend is het als dan de klei / steen wordt opengetikt.

En dan wordt de vis langzaam weer zichtbaar:

Ze tikken m met blokjes hout uit zijn verpakking. Het lijkt wel een archeologische vondst! (Sttt, niet tegen team Oosterwold vertellen)

En dan duurt het best even voordat het 12 uur is. Het is best koud, ook al is het vuur warm!

We spreken over de ontberingen die we doorstaan. Hoe snel het soms gaat, maar ook hoe tergend langzaam het soms kan gaan. Wat we ons vooraf niet hebben gerealiseerd is hoeveel er in een mensenleven kan gebeuren in de periode dat je in Oosterwold als zelfbouwer aangaat. Omdat de hele planfase erbij hoort ben je zomaar 3 tot 5 jaar bezig. Wat kan er in een mensenleven dan niet gebeuren, waar je bovenop de (in)spanning van bouwen mee moet dealen. 't Zal aan mijn leeftijd liggen, maar ik zie mensen met ernstige ziekten, psychische tegenslagen, echtscheiding, ingewikkelde situaties in hun familie. En dat kan je juist in zo'n periode allemaal ook gebeuren.

Maar nu even niet en genieten we allemaal even domweg van een goede plek, bij een goed vuur, met goede mensen om ons heen.

En dan is het uiteindelijk 12 uur en breekt het nieuwe jaar aan.

We wensen elkaar een gelukkig, voorspoedig, gezegend, gezond en warm nieuw jaar toe.

Na twaalven horen en zien we de brandweer met een aantal wagens naar het zuidveld gaan. Op P2000 wordt opgeschaald naar een middelbrand. Shit het zal je gebeuren. Gelukkig lazen we vanmorgen dat de brandweer met loos alarm was uitgerukt naar een fik als de onze.

Vanuit het Paradijsvogelbosje wensen je alle geluk in de wereld, maar misschien meer nog dan dat de vaardigheid daarvan te genieten. Wij proberen die vaardigheid ook te trainen.

En om met Claudia de Breij te spreken (gelukkig kunnen we het terug kijken op TV) wij zitten volgend jaar graag nog naast elkaar en naast jullie op de bank!

Ongelofelijk dank voor de organisatoren Subsectie Zuid! (foto's van Marien en Rob)

Gegevens

Geschreven door Marie-José

Gepubliceerd: 02 januari 2020

Op een prachtige voorlaatste dag van het jaar, heerlijke zon, beetje koud, maar prima te doen, gaan we aan de slag met een voornemen dat we met buurman Ron al een tijd hadden.

Het wandelpad over onze erfgrenzen loop deels bij hem deels bij ons. Ons pad lag er al toen hij nog zou beginnen en was ook rondom beplant, omdat we nog niet wisten wie onze buur zou worden. Initiatiefnemers Helga en Roberto waren vertrokken en Ron was nog niet definitief in beeld. We gingen toch aan de slag met inplanten. Overigens zijn Helga en Roberto net elders in Oosterwold ook prima geland...

Dus ons pad is aan weerszijden voorzien van bomen en struiken. Graag hadden we deze doorgang al in het voorjaar gemaakt. Maar toen was de aansluiting bij Ron nog niet klaar.

Tijdens de zomer wilden we onze mooiste en grootste liguster niet verplanten. Dus gewacht tot het najaar. En dan blijft het even een voornemen. Maandag zaten we te lang binnen ondanks het mooie weer. Dus eind van de middag toch even naar buiten. Laarzen aan en spade mee. Het is echt een mooie liguster geworden. Marien spit 'm er met de nodige kracht uit... En dan gebeurt het... de spade gaat doormidden. Nou ja, de stok dan... Dus heel snel nieuw materiaal halen, voordat het zo buiten weer gaat vriezen... Daar kunnen de wortels niet tegen.

Dat geeft mij de tijd om het pad bij Ron (links naast onze oprit) te fotograferen. En dan gaat Marien noest verder. De liguster en een kamperfoelie worden uitgespit.

De liguster is eruit.

En net op het moment dat we ruimte in de "heg" hebben gemaakt, komt buurman Ron thuis. Wie zei dat onderwijzers niet werken in de vakantie... Deze wel!

Dat komt goed uit want dan kunnen we de aansluiting echt maken.

Na het pompen van een lege band in de kruiwagen storten Marien en Ron het pad vol.

En dan mag het eindresultaat er zijn! De liguster krijgt een nieuwe plek in het Braambosje waar ie lekker uit mag groeien. En over het begin van het pad strooien we nog wat schelpen!

Buurman en buurman zijn blij met hun actie. Op naar een nieuw jaar vol gezellige buren samenwerking!

Enne: deze doorgang moet natuurlijk ook van paradijselijke bordjes voorzien: KERSENBOOMPAD!

Kijken of dat deze vakantie nog lukt.

Gegevens

Geschreven door Marie-José

Gepubliceerd: 24 december 2019

Als opmaat voor de kerstvakantie organiseerden we in de Tuinkamer van Paradijsvogelbosje Oosterwold een open podium. Een podium voor grote en kleine, ervaren en minder ervaren optredens. Leuk om met enkele nummers op het podium te staan, zonder een heel of half programma te hoeven vullen. Hiermee willen we in waarom de Stichting Paradijsvogelbosje is opgericht en de Tuinkamer is vormgegeven!

Het programma wordt geopend door Trio Plato. Genoemd naar het restaurant op de hoek van de repetitielokatie. Ze strijken een gezellige Haydn en Beethoven. En daarmee is het spits afgebeten. (Grap van de avond opgezocht: je mag zowel de spits als het spits afbijten).

Daarna mag ik zelf aan de bak. Ik zing onder pianobegeleiding door Marien een drietal liederen van Zemlinsky. Een tijdgenoot van Mahler, die op sprookjes achtige teksten muziek schreef. Hard op mijn duits gestudeerd, dus hopelijk was het verstaanbaar!

Na mij spelen Roos en Rutger samen op fluit en altviool een drietal korte stukken van Valdambrini.

En daarna is Karel op Hoorn aan de beurt!

Hij speelt een stuk van Glinka waarbij hij door Laura op piano wordt begeleid.

En daarna speelt zijn zus Isolde op fluit (zo'n mooie met een slinger, omdat haar armen voor een grote nog te klein zijn)  met Laura " Rudolph the red noised raindeer. " We schuiven weer op richting het kerst repertoire waarmee we met een klein "Von Trapp koortje " met onze kinderen en Theo en Annet iedereen welkom heetten.

En dan is Gerda aan de beurt! Ze zingt een drietal Franse liederen.

Fauré, Saint-Saens en Hahn komen langs. Deels begeleidt door echtgenoot Ronald. Expressieve vertellingen zijn het zoals in de foto's te zien is.

Ensemble Kamer 2.04 sluit de eerste serie optredens.. Zes man en vrouw sterk zingen zij muziek passend voor de kerst uit de 16e tot de 20e eeuw.

En dan is er applaus en een gezellige pauze.

We eten gezellig met elkaar in de pauze.  Iedereen heeft iets meegebracht. En dat is in zo'n geval altijd het lekkerste dat ze kunnen maken, dus dat was smullen geblazen. Helaas hadden we wat gedoe met de stroomvoorziening, maar dat heeft de lol niet in de weg gestaan.

En dan gaan we anderhalf uur later gezellig verder, met Ronald..... En hij licht toe hoe hij een periode elke dag Bach tot eigen stukken heeft verwerkt.

Na een werk van Mompou, sluit hij af met een eigen stuk "Making Peace of Mind". En dat leidt een nieuwe wending in het programma in, omdat Ruud met zijn muziek hierop doorgaat....

Hij zingt in aantal songs (een cover en twee stuks eigen werk.) over hetzelfde thema!

De volgende beurt is voor Truus!

Leuk aan haar bijdrage is dat  je ziet dat muziek van Dowland (best oud) en Billie Holliday (20e eeuw) eigenlijk best goed bij elkaar past en tegelijk heel anders en heel erg hetzelfde is. Mooi hoor!

En dan spelen Rutger, Laura en Marien nog "Two remembrances" van André Previn. Fluit, piano en zang zetten samen herinneringen neer. 

We denken toe te zijn aan de laatste kerstdeuntjes die we met ons eigen kwartet gaan gaan zingen, maar.... Dan breken Noortje en Egon in met een improvisatie (op de kerst, op wat ze horen?). Fijn om te zien hoe ze elkaar al improviserend versterken. Bijzonder!

En dan sluiten we zelf de avond af. Met een serie meer en minder bekende kerstliederen.

We hopen zo eens per kwartaal een open podium avond te houden. Vind je het leuk om zelf een keer op te komen treden? Stuur dan een mailtje, dan zetten we je op de uitnodigingenlijst en houden we je op de hoogte van de data.

Wij wensen jullie hele fijne feestdagen en een gezond begin van het nieuwe jaar!

Gegevens

Geschreven door Marie-José

Gepubliceerd: 16 december 2019

Bijna kerst en we gaan een nieuwe traditie starten!

We willen regelmatig een open podium houden, waar iedereen op zijn eigen niveau een optreden kan doen. 

Deze eerste keer hebben we Ruud, Truus, Trio Plato, Paradijsvogelkwartet, Kamer 2.04, Ronald, Gerda, Rutger, Laura, Karel en Ysolde, bereid gevonden om bij ons op te treden. Voor een enkel optreden is nog een plekje. 

Wil je komen? Stuur dan een mailtje! Iedereen neemt iets voor het eten mee. Wij zorgen voor een drankje, waar we een klein bedrag voor in rekening brengen!

Zien we jullie ook?

Gegevens

Geschreven door Marie-José

Gepubliceerd: 15 december 2019

Zaterdag waren er weer uitreikingen van groene spelden. Een waardering van de gemeente Almere aan alle soorten initiatieven in het groene Almere. Elke bijdrage aan de groene stad wordt gewaardeerd.

Wij vinden het een mooi gebaar maar ook een mooie aanleiding om mensen even echt in het zonnetje te zetten. En dit half jaar hebben we dat gedaan met twee bewoners van de Frederik van Eedenweg: Marjon en Jan die zich ieder op hun eigen manier inzetten voor een groene stad!

Allereerst zetten we Marjon in het zonnetje:

Graag wil ik Marjon van Maren nomineren voor een Groene speld,

Ik doe dat namens het bestuur van de Vereniging Frederik van Eedenweg. Bij onze vereniging (een kavelwegvereniging in Oosterwold) neemt Marjon van Maren vandaag afscheid als secretaris.  Daarmee is zij secretaris geweest in de allereerste fase van de vereniging. Een niet eenvoudige periode, waarin we als pioniers in Oosterwold,  veel moesten uitvinden,  bedenken en regelen. In de periode voordat ze secretaris werd, heeft zij als initiatiefnemer ook al een groot aantal zaken mee georganiseerd. Ze heeft zich op allerlei vlakken ingezet: het welkom heten van nieuwe leden, mee-organiseren van burendag, nadenken over het aanleggen van wandelpaden in de wijk, het bewaken van de kwaliteit van de weg etc.

Daarnaast heeft zij zich enorm ingezet (als voorzitter van de werkgroep afval in Oosterwold) om tot een goed overleg te komen met de gemeente. De gemeente die in Oosterwold het beeld had geen rol te hebben, maar hierbij toch een rol had.  Het overleg heeft geleid tot een regeling die voor nu tot een goede oplossing heeft geleid. Best knap om zo tussen de gemeente en eigenwijze bewoners te laveren.

En dan heeft deze dame naast het bouwen van een huis in Oosterwold ook nog tijd om bijenzwermen te vangen. Dit jaar heeft ze er in Almere meer dan 50 gevangen. Deze volken worden zo van een wisse dood gered, want bijenvolken kunnen niet overleven in het wild. Na het vangen en tot rust komen zorgen ze via de bijenvereniging dat deze volken een nieuw plekje krijgen.  

En last but not least is zij voorzitter geworden van de bijenvereniging. Haar actieve inzet zet zich dus voort.

Door haar te nomineren voor een groene speld willen we haar laten zien dat de inzet die zij laat zien, voor haar heel vanzelfsprekend is, maar dat in onze ogen niet is. Door haar te nomineren willen we haar laten weten hoe immens we haar hierin waarderen.

Namens de Vereniging Frederik van Eedenweg,

Marie-José Deckers,Voorzitter

Daarnaast hebben we Jan vanuit onze stichting Paradijsvogelbosje genomineerd voor alle bijzondere dingen die hij in Oosterwold doet:

 

Je kunt geen vraag bedenken, op facebook, per mail of live en als vriend, waar Jan (Jimmy Corrigan) niet met je mee denkt en werkt.

Kortom: vijfvoudig nomineren deze Jan!

Wij nomineren Jan graag,

namens Paradijsvogelbosje Oosterwold,

Marien Abspoel en Marie-José Deckers

 

Helaas van wethouder Jan Hoek niet aanwezig. Koningin van Growing green Almere Monique van der Plas nam de honeurs waardig over. Een gezellige middag in het KAF! En natuurlijk blijven zowel Marjon als Jan zich nog inspannen voor een nog groener Almere. Dank aan Aletta voor de video's!

Gegevens

Geschreven door Marien

Gepubliceerd: 28 november 2019

Vandaag hebben we in onze wijk Frederik van Eedenweg definitieve kadastrale grenzen vastgesteld voor alle kavels. Dat klinkt triviaal en simpel, maar dat was het niet. Dat blijkt al uit het feit dat er in heel Oosterwold nog geen enkele kavel definitieve grenzen heeft gekregen.
De gemeente levert de grond bij verkoop met zogenaamde ‘voorlopige grenzen’. Dat brengt met zich mee dat na verloop van tijd, meestal een half jaar later het Kadaster de grenzen komt inmeten. Maar dat gebeurde niet in Oosterwold. Dat lag wellicht aan miscommunicatie tussen gemeente en Kadaster, en doordat niemand wist wie initiatief moest nemen om de grenzen vast te stellen.

Daarom hebben we een jaar geleden contact gezocht met het Kadaster. Die hebben er een project van gemaakt met onze wijk als proeftuin om een bruikbare procedure voor Oosterwold te bepalen. Dat had ook te maken met de noodzaak om een aantal wegstukken over te dragen aan een nieuwe eigenaar. In onze wijk waren drie initiatiefnemers sneller met de levering van hun kavel dan buren, waardoor zij tijdelijk een stuk van de weg moesten kopen. Die wegstukken moeten dus teruggeleverd worden aan de beoogde eigenaren van de kavels, volgens de Oosterwoldregels. Ook dat klinkt simpel, maar doordat die wegstukken gesplitst moesten worden, dreigden veel extra notariële en kadastrale kosten bovenop deze transakties te komen. In overleg met het Kadaster hebben we hiervoor een regeling getroffen, en ook een beetje korting bij een notaris. Zodoende hebben we de afgelopen maanden deze overdracht van wegstukken geregeld.

En konden we de vaststelling van definitieve grenzen verder voorbereiden. In een ledenvergadering hebben we er gezamenlijk voor gekozen om de rijkscoördinaten waarmee de gemeente de kavels heeft ingemeten leidend te laten zijn. Daarom hebben we bij de gemeente allemaal de coördinaten opgevraagd, en heeft Jan een fantastische interactieve webapplicatie gemaakt waarin alle coördinaten zichtbaar en op te roepen zijn.
Als het Kadaster komt om de grenzen in te meten, moeten de verkopende en kopende partij, dus de gemeente en de initiatiefnemer de grens aanwijzen.

Het heet dat het Kadaster 'volgend' moet zijn op het aanwijzen van de betrokkenen. Je kunt dus niet de coördinaten van de gemeente oplezen en aan het Kadaster vragen om dat punt op te meten. Daarom hebben we een eigen landmeter geregeld, Harm van MBMaatvoering.

Hij meet dus de door ons opgegeven coördinaten op met zijn GPS landmeter, en zet een piketpaaltje. De medewerker van het Kadaster zet vervolgens zijn (dezelfde) meter op hetzelfde punt en meet het punt op. Eigenlijk wel gek en omslachtig, maar het schijnt zo te moeten.

Alle bewoners in onze wijk hebben van het Kadaster van tevoren een brief gekregen die het inmeten van de grenzen aankondigt. Je moet ook iemand anders machtigen als je er niet zelf bij kunt zijn, en dat geldt ook voor alle partners.

Toen het vannacht begon te hozen van de regen, hield ik mijn hart vast. Dat lijkt een nat dagje te worden. Maar in de loop van de morgen werd het toch droog, en hebben we zelfs nog een half zonnetje gezien.

De dag begon ’s ochtends met ontvangst van de twee medewerkers van het Kadaster en onze landmeter Harm. Toen bleek dat de gemeente ook nog een aantal punten had uitgezet, vooral van nog niet uitgegeven kavels en de grens van de wijk met Nobelhorst. Het is wel jammer dat de ambtenaar van de gemeente alleen met de medewerkers van Kadaster deze punten aanwijst, en niet de betreffende kaveleigenaren betrekt bij deze aanwijs. Deze ambtenaar wilde met beroep op AVG ook niet op de foto, dus hoewel het hele leuke foto’s zijn mag ik ze hier niet tonen. Jammer.

Verder is het hele proces soepel verlopen met medewerking van alle bewoners. En zowel landmeter Harm als de twee medewerkers van Kadaster hebben er zichtbaar plezier in. En ze hebben veel geduld met ons, om alle punten op te zoeken, of zelfs hoekpunten tussen het struikgewas te zoeken.

Voor de landmeter was de belangrijkste klus om alle punten in het midden van de weg op te meten. Daar waren immers alle uitgezette meetpunten verdwenen. We hebben deze gelegenheid ook gebruikt om de positie van de weg opnieuw te ijken. De weg ligt over het algemeen goed, maar je merkt dat veel auto’s in bochten de binnenbocht nemen, en daardoor verloopt het tracé toch iets. Heel goed dus dat we met deze nieuwe meting de positie hebben hersteld. Dat kunnen we goed gebruiken als we over enige tijd de weg gaan verbeteren.

Met de bewoners hebben we samen de meetpunten in de weg gemarkeerd met aan weerskanten twee paaltjes, vier meter van het midden van de weg. Veel bewoners hebben meegeholpen, en Johan heeft de meeste paaltjes geslagen. Het punt midden in de weg hebben we gemarkeerd met grote spijkers en een metaal plaatje dat Harm had meegenomen. Alles fleurig roze gespoten met spuitverf.

Speciale aandacht vragen de bochten in de weg. Want met hoeveel punten moet je een bocht meten? Het Kadaster doet dat het liefst door een curve te tekenen op basis van de twee uiterste punten en een middenpunt. Maar dan moet je wel zeker weten dat de bocht één kromming heeft. Daarom moesten we toch een flink aantal punten inmeten.
Nadat alle ontbrekende punten zijn uitgezet, maken we een nieuwe ronde langs alle kavels, zodat de eigenaren en buren gezamenlijk de juiste punten aanwijzen, en akkoord gaan met deze punten voor de definitieve grens. Bijna alle bewoners zijn hiervoor thuis gebleven. Het Kadaster en de Landmeter vinden het zelf ook een bijzondere ervaring om hun werk te doen met zoveel toeschouwers. Maar alles ging in goede sfeer: we hebben er zo’n beetje een wijkfeestje van gemaakt. Hieraan zie je ook dat Oosterwold heel bijzonder is. Veel kavels hebben bijzondere vormen, en soms moeten grenzen zelfs in een sloot of vijver worden opgemeten.

Aan het eind van de middag, even voor half vijf was alles ingemeten en hebben alle bewoners de grenzen aangewezen. Toen begon het ook weer te regenen dus het was mooi geweest.

Nog een paar tips voor Oosterwolders en Verenigingen die hiermee in de toekomst te maken krijgen:

• Zorg dat je alle rijkscoördinaten weet,
• en dat je een landmeter hebt om het in te meten. We hadden niet geweten hoe we grenzen moeten opzoeken als we deze punten niet konden opzoeken.
• Zorg dat de hele wijk tegelijk wordt ingemeten. We zijn immers allemaal buren van elkaar, en je moet als wederzijdse buren de grenzen aanwijzen en akkoord verklaren.
• Regel transacties met wegstukken goed van tevoren met een notaris en zonodig afspraken met het Kadaster.
• Regel een coördinator, die het inmeten voorbereid en plant met het Kadaster, en die overzicht heeft over de kavels en benodigde meetpunten.
• Je kunt een overzicht van de kavels in de wijk vinden op een aantal websites zoals https://kadastralekaart.com/
  We zijn heel blij dat we deze klus hebben geklaard, met medewerking van iedereen. Veel dank Johan en Jan voor je hulp, Harm voor het inmeten en ook de medewerkers van het Kadaster voor de plezierige samenwerking!

Gegevens

Geschreven door Marien

Gepubliceerd: 26 november 2019

Afgelopen week was het druk met activiteiten in het Paradijsvogelbosje.

Zondag ontvingen we de hele dag een groep die samen een CPO (collectief Particulier Opdrachtgever) ontwikkelen en een groot deel van de dag vergaderden om hun ontwikkelplannen verder te brengen. Daarin vormt de beplanting een belangrijk onderdeel en ze vroegen mij om een rondleiding te geven door het Paradijsvogelbosje. Dus gingen we na een kop koffie op pad; over het weer hebben we bepaald niet te klagen: een mooi heiig herfstzonnetje zonder wind. Wat wil je nog meer....

Ik geef wel vaker rondleidingen, en nu viel mij opnieuw op hoezeer ons hele project verweven is met onze visie op beplanting en inrichting van het landschap volgens principes van voedselbos. Vooral omdat je in een voedselbos verschillende functies kunt combineren die we allemaal willen benutten in Oosterwold: wonen, landbouw, natuur, biodiversiteit, waterberging, publieke ruimte inrichten, omloopbaarheid, privacy, beschutting..... Het lijkt veel, maar vul bij al deze functies bomen of beplanting in, en je kunt al deze functies er eenvoudig aan verbinden.

Dat betekent natuurlijk niet dat je je kavel domweg moet volplanten. Wij hebben in ons plan de kavel ingedeeld in verschillende biotopen, delen van de kavel, waaraan wij door inrichting, grondwerk en ligging een aparte invulling hebben gegeven waar zich bepaalde planten en dieren thuisvoelen: bijvoorbeeld vijver, oever en moeras, schaduwtuin en beschutte zonplek, verhoogde aardwal, noordzijde. Het is heel inzichtelijk om met de groep aan de oever van de vijver te staan, en te zien hoe betekenisvol de nabijheid van water is. En vervolgens te tonen dat deze beleving alleen mogelijk is als je een brede geleidelijk oplopende  oever maakt, die bij ons wel tien meter gebruikt om van het water niveau een meter te stijgen naar het maaiveld.

Vervolgens is het niet moeilijk om aan ieder biotoop een apart karakter te verlenen. En in de volgende stap hebben we er zo'n invulling aan gegeven dat iedere plek ook een plek voor onszelf wordt, waar wij iets speciaals kunnen doen: ontspannen op het beschutte terras of in de boomgaard, de insekten in de vijver observeren, een vuurtje stoken of concertje geven in het amfitheater.

Het voelt ook heel goed om het Paradijsvogelbosje in te richten als een ontmoetingsplek, waar mensen elkaar opzoeken en samen leuke en zinvolle dingen gaan doen. Of gewoon struinen door de publieke paden, zoals kinderen van de wijk graag onze boomsingel als kruip-door-sluip-door paadje naar de bosrand gebruiken.

Ook leuk om te laten zien dat onze paden nu al op verschillende plekken aansluiting maken op omloopbaarheid van onze buren Ron, Sietse en Janny. Dat vergroot de kwaliteit van de wijk, en maakt het de moeite waard om via de paden door de wijk te lopen.

Ik ben benieuwd naar de ontwikkeling van de andere initiatieven zoals dit CPO.

Bedankt voor je bezoek, Esther, Marja en mede-initiatiefnemers.

foto's van Marie-José

Gegevens

Geschreven door Marien

Gepubliceerd: 26 november 2019

Vroeger spraken ze van oogstfeest, en deed de hele gemeenschap mee in het oogsten. Die tijden zijn een beetje veranderd.

Het oogsten gaat nu mechanisch, met grote machines en transportwagens. En veel verkeersgebruikers laten zich verrassen en ervaren de oogst als een verstoring van hun eigen plannen.

Maar wat niet veranderd is: dat de oogst uit de grond moet voordat de klei door overmatige regenval onbegaanbaar wordt.

Misschien dat daarom de afgelopen dagen tot diep in de nacht door de boeren aan de Paradijsvogelweg geoogst wordt. Wij zien voor onze deur vooral de grote ladingen wortels passeren. Over de weg of door de berm, omdat de wagens elkaar niet kunnen passeren.

En alle wagens rijden vanuit het land met hun dikke profielbanden de weg op, en laten een onmetelijk spoor van klei achter. Ook als de boer regelmatig met een schuif voor z'n trekker de overdaad probeert van de weg te schuiven. En de combinatie van klei en veel vocht maakt van de hele Paradijsvogelweg één grote modderbaan, waar automobilisten blij mogen zijn, als hun voertuig op het stuur reageert. En fietsen is al helemaal onmogelijk. Dus dat wordt een paar honderd meter lopen.

Een extra complicatie is, dat de Kievietsweg nog steeds dicht is en dat er daarom een grote toevloed van extra verkeer is, ook veel zwaar verkeer. Voor zoveel verkeer is de Paradijsvogelweg helemaal niet geschikt. En mede door al dat verkeer zijn er enorme kuilen en zinken in de weg ontstaan. Zeker het stuk weg langs het bosje van Staatsbosbeheer dat grenst aan onze kavel is zo ingezakt, dat je aan één kant van de weg eigenlijk niet meer kunt rijden, zonder de macht over het stuur te verliezen en in de drassige berm te belanden. Ik wacht altijd respectvol op tegenliggers, maar niet iedereen kent de situatie. Vorige maand is daar al eens een boerenwagen met pompoenen van de weg geraakt en heeft die een boom geramd.

En gisterenmorgen ontstond er een heftig verkeersinfarct omdat een vrachtwagen was weggeslipt en dwars op de weg was terecht gekomen. Dus hielp buurvrouw Marjon alle aanrijders om bij onze afslag om te keren en een andere weg te zoeken.

Maar, laten we wel zijn: oogsten hoort er bij. Oosterwold is landbouwgebied. En Flevoland is nu eenmaal geen zandgrond.

En het is ook een imponerend spectakel, dat zich afspeelt voor je eigen deur. De enorme wagens met lading, en bovendien 's avonds lichtinstallaties die de Flevolandse akker lijken te veranderen in een landingsbaan. En het levert zeker spectaculaire plaatjes op. Hopen maar dat er geen schade is opgelopen door omwonenden en bezoekers, en dat de boer zijn oogst op tijd binnen krijgt.

Gegevens

Geschreven door Marien

Gepubliceerd: 16 november 2019

Het afgelopen seizoen was onze moestuin niet echt een succes. Hoewel we in het voorjaar veelbelovend zijn begonnen met het bedekken van de moestuin met een dikke laag houtsnippers, was de oogst miserabel. Wat er aan zaaigoed is opgekomen, werd systematisch afgeknaagd door de plagen naaktslakken en muizen. Daarna even de moed opgegeven, en is het onkruid om zich heen gaan grijpen.

Dus moesten we maar weer een nieuw begin maken. Uit verschillende bronnen (bijvoorbeeld deze link) heb ik positieve verhalen gehoord over de teelt op een zogenaamde Hügel of Hügelbed. Dit is een techniek, vooral bekend vanuit de Permacultuur, waarbij verbouwd wordt op een ondergrond waarin verterend hout zorgt voor een organische, voedselrijke bodem.

Hoewel ze dit beschrijven als ideaal voor een arme grond, wil ik het graag ook proberen, omdat in Flevoland de toplaag van zeeklei weinig organische bestanddelen heeft. Hout in de ondergrond zou dus kunnen helpen om dat evenwicht te versterken, en beter vocht vast te houden in de droge zomers.

Het begint met het graven van een flinke voor in de grond. Dat heeft voor ons het voordeel dat we meteen het onkruid radicaal verwijderen. Het zijn twee voren geworden van zo'n 2,5 spade diep en drie spades breed. En aan beide kanten dus een flinke berg grond. Een goede week geleden heb ik telkens tegen de avond een klein uurtje gespit. Dat was dan wel weer voldoende, want het is een stevige klus.

En donderdag kwam onze vriend Mick ons weer eens helpen. We zijn toen begonnen met klein hout verzamelen en klein zagen, dat over was gebleven van de zaagaktie van het Houthakkersgilde. Zij zagen het dikke hout in meters, maar de dunnere takken blijven dan over, zodat er grote bergen ontstaan in de bosstrook. Het klein zagen van die bergen dient een dubbel doel, het ruimt het bos ook mooi op, zodat jonge struikjes kunnen blijven groeien.

Vervolgens hebben we al dat hout in de gegraven voren gegooid. Eerst nog als een chaotische berg, en daarna geordend, zodat de hele voor was afgevuld.

Daarna moest de grond er weer op. Maar het weer gooide wat roet in het eten, en een paar flinke regenbuien joegen ons naar binnen. Na een verlengde theesessie gingen we het tussen de buien door toch nog maar eens proberen. Maar met alle regen van de laatste weken verandert de klei in een kleverige modderbaan, waarvan een flink deel aan je schoenen blijft kleven, en je spade zelf verandert in een kleverige klont klei.

Toch hebben we het hout nog een aardig eind onder gekregen. Maar we waren verbaasd dat het helemaal geen mooie heuvel of dijkje werd.

Afgelopen dagen heb ik die paar mooie uurtjes tussen de regenbuien door nog gebruikt om de overtollige klei tussen de hügelbedden op de heuvel te scheppen, zodat er nu toch echt twee dijkjes van zo'n veertig centimeter hoog zijn geworden. Het valt nog niet mee om daar een fatsoenlijke foto van te maken met die lage zon.

De eerste planten die hiervan hopelijk kunnen profiteren zijn onze aardbeien die na drie jaar nodig moesten worden overgeplant. Daarmee hebben we nu bijna één hele Hügel volgeplant. Het ziet er in ieder geval weer veelbelovend uit.

Hopelijk dat de muizen en slakken komend seizoen voldoende gedecimeerd worden door hun natuurlijke vijanden. Wat mij betreft mogen ze komen, die uilen, valken, buizerds, havikken, wezels, hermelijnen, bunzing, vos. En ja nog wat ijverige katten erbij.

 Hopelijk kunnen we volgend seizoen hele enthousiaste verhalen vertellen over reuze oogst van onze Hügelbedden. Wordt vervolgd..... En ondanks of dankzij de regen, was het weer heel gezellig, Mick. Bedankt voor je hulp!

Gegevens

Geschreven door Marie-José

Gepubliceerd: 10 november 2019

In Oosterwold doen we heel veel zelf. En het mooiste (en voor ons heel belangrijk!) vinden wij ook het vorm geven aan het landschap. Het landschap dat we via de doorgaande routes (de wegen en de paden in de doorwaadbare zone ook beleefbaar maken voor iedereen die er wil zijn. 

En een ander ideaal dat we in Oosterwold willen verwezenlijken is ontmoeten. Vrijdagavond zijn beiden weer gelukt. Een bomvolle zaal (meer dan 60 mensen) en allemaal geinteresseerd in het vormgeven van hun landschap. 

We hebben voor iedereen een kopje koffie en thee klaarstaan. 

Daarna mag ik iedereen welkom heten. Marien heeft een presentatie gemaakt. Die mag hij doen. Trots gebruikt hij daarbij de beamer die we hiervoor hebben aangeschaft. 

Lex laat even op zich wachten. Deze week is duidelijk geworden dat de droge zomers van de afgelopen 2 jaar iets betekenen voor de voorraad planten en bomen die beschikbaar zijn. Dat zijn er namelijk een stuk minder dan andere jaren. Werk aan de winkel dus, en daarvoor werd ik net gebeld toen ie weg wilde rijden... 

Maar goed zo'n latertje levert je dan weer wel een entrance op. Een luid applaus bij het binnenkomen. (Sorry Lex ik moest je even plagen)

De overige gasten waren keurig op tijd. Dus we konden om stip acht uur beginnen. De enkeling die toch later kwam... moest staan, want de stoelen waren op ;-)

Ruim 60 mensen waren er in de zaal. De temperatuur steeg daardoor ook snel.

En zoals ook andere jaren, bespreken we de procedure van bestellen bij Heg en Landschap. Maar ook: waar moet je rekening mee houden bij het bestellen van plantgoed voor je tuin, maar juist ook voor je doorwaadbare zone. Hoe kun je heggen maken? Hoe slaan planten aan in de Almeerse klei? 

Lex vertelt over de doelstelling van Heg en Landschap. Het is een organisatie direct gelieerd aan het cosmetica concern Yves Rocher. Deze organisatie wil de wereld werkelijk groener maken en organiseert daarmee wereldwijd acties om bomen te planten. En van hun actie kunnen mensen profiteren en op die manier hun landschap vorm geven. En landschap vormgeven is echt iets anders dan je stadspostzegeltuin of je volkstuin invullen. 

Aan het eind van de avond schenken we nog een borreltje om even met elkaar na te kunnen spreken.

En dan blijkt hoe belangrijk ook dat moment is. Samen nadenken over hoe je iets kunt doen is heel belangrijk als je zoveel zelf moet doen.

Ik vind het toch altijd weer bijzonder om mensen op deze manier te ontvangen, op gang te helpen en te bedenken dat we zo bijdragen aan een nog iets groener Oosterwold!

Voor wie meer wil weten over deze actie verwijs ik naar de toelichtingspagina. (onder /landschap op de site)

Gegevens

Geschreven door Marie-José

Gepubliceerd: 29 oktober 2019

Wij hebben toen we voor Oosterwold starten uitdrukkelijk gekozen om natuur op onze kavel te maken zodat veel mensen ervan kunnen genieten. In de periode dat wij net begonnen waren en je nog ver moest fietsen om van het ene naar het andere initiatief te komen, zijn velen van jullie, maar ook nog vele anderen bij ons in de tuin en in de bouw een kijkje komen nemen. Super gezellig en hardstikke leuk.

De meest bijzondere mevrouw en meneer waren een koppel(?), waarbij meneer van mevrouw foto's tussen de bloeiende margrieten wilden maken. Prachtig natuurlijk. En hardstikke okee. Maar... na een kwartier liepen beiden toch echt dwars door de tuin, want dat was zo mooi. Nadat Marien ze erop wees dat ze toch echt op de paden moesten blijven deden ze dat. Wij waren onderwijl in de tuin aan het werk. Terwijl we naar het huis lopen om koffie te drinken, treffen we haar aan op ons terras, terwijl hij haar op de foto zette alsof zij in het huis woonde(n). Toen was het over en hebben we ze weg gestuurd.

Klaar prima niks aan de hand, waar maak je je druk over.

Maar... een dag later komt ze vragen of ze haar hoed in de tuin heeft laten liggen .... Nou nee niets gezien!

Zomaar een anekdote. De meeste mensen die we ontmoeten zijn oprecht geinteresseerd en komen genieten en gedragen zich prima.

Toen we in het kleine houten huis gingen wonen, werd het soms ineens irritant om ineens mensen pal voor je raam aan te treffen. We merken dat er twee typen gasten zijn: hen die je moet/wilt uitnodigen om toch echt van de wandelpaden gebruik te maken. Daar zijn ze voor. En hen die met een fototoestel bij zich tot voor je raam doorlopen en foto's maken. In het beste geval vragend: "Dat vind je wel goed toch?"

We wilden naar beide groepen duidelijk zijn. Dus in een weekend schilderde ik toen een overgebleven pallet wit, maakte er een logo op en verwees mensen naar de wandelpaden om te wandelen. Werkt prima, bleek een paar weken terug toen ik op een zaterdag (prachtig weer) het bord even had weg gezet. Drie fotografen voor het raam in een ochtend tijd. Ik heb het bord maar snel weer terug gezet. Maar het oude bord was op en niet meer zo mooi. En ik wilde een bord waar ik voor groepen die we soms ontvangen, aanwijzigen op een bord kan zetten.

Dus: toen Marien zei dat hij voor de tussenwand met mallen ging werken van hout, heb ik hem gevraagd hout te kopen dat ik daarna voor een bord zou kunnen gebruiken.... En dat heeft ie gedaan. Dus toen de tussenwand klaar was, hebben we het op maat gezaagd, van poten en scharnieren voorzien en geschilderd....  En dan is letters en logo's schilderen toch best nog een dingetje.

En vandaag kon het naar buiten.

Komt u binnenkort ook weer genieten? Wees welkom!

Gegevens

Geschreven door Marien

Gepubliceerd: 28 oktober 2019

Een weekje geleden hebben we ons na onze korte vakantie in België getracteerd op een bezoek aan de Hessenhof. Dit is een kwekerij van vaste planten; een echt familiebedrijf dat licht tussen Ede en Lunteren. Hier kweken ze de vaste planten allemaal zelf. Dat blijkt ook uit de mooie website, waarin ze van alle planten iets vertellen. Hoe ze aan het zaad komen, van een bevriende kweker ergens op de wereld, waarmee ze dus blijkbaar zaad uitwisselen.

Aan alles is te zien dat de beheerders van deze kwekerij trots zijn op hun levenswerk. De hele kwekerij heeft de uitstraling van een weelderig park.

Dat geld bovenal voor de tuin waar ze de moederplanten kweken. Die gebruiken ze dus om zaad te verzamelen of de planten te scheuren om ze daarna verder te kweken en te verkopen. Met de haag er omheen heeft het iets van een kloostertuin. Een feest om te bezoeken. Leuk ook dat de beheerder mensen uitnodigt vooral in juni langs te komen, om de moederplanten op z'n mooist te bekijken, en dan een lijst te maken welke planten je in het najaar kunt kopen.

Zo gestructureerd en voorbereid waren we niet. Wel hebben we van te voren een hele lijst gemaakt via hun website van alle interessante planten. Veel te veel natuurlijk. Maar ja, kunnen we nog een keer terugkomen.

Als je daar rondloopt, dan voelt het ook goed om de planten te beoordelen en de mooie gezonde planten te kiezen. En dan verzamel je toch al gauw ruim tachtig planten en de speciale karretjes die ze voor de bezoekers hebben klaarstaan. Het is dat we ons voorgenomen hadden om onszelf te tracteren. Anders is zo'n bezoekje toch een aanslag op je portomonnaie.

In het gebouw is een soort informele kantine gemaakt in een kas, en zelfs een heuse expositie van verschillende soorten herfstasters die nu bloeien. In bierflesjes; alles wordt hergebruikt. Mooie leesboeken op de leesplank, en koffie voor een kostendekkende bijdrage. Heerlijk!

Zelfs buiten de kwekerij rond de parkeerplaats hebben ze een prachtige border met bijzondere planten gemaakt. Een feest om te bekijken.

En als je dan thuis komt, valt het nog niet mee om al die planten een plekje te geven. Zoals het een voedselbos betaamt, groeien alle bomen en struiken en gezaaide planten totdat er geen kaal stukje grond meer over is. En als we deze vaste planten een goede kans willen geven, moeten we ze natuurlijk niet bij het volgende onderhoud met de bosmaaier verhakselen. Daarom hebben we er voor gekozen, om in onze moestuin een soort kwekerij te beginnen. Daar kunnen de planten wortelen en uitgroeien, waarna we ze op volwassen grootte kunnen uitplanten en vermeerderen.

We hebben nog best een klus eraan om een deel van de moestuin voldoende vrij te maken. Ook hier hebben distels, Ridderzuring en Weegbree de tuin aardig in beslag genomen. Samen met Marie-José is het toch gelukt. Zelfs nieuwe scheuten de grote Kardoen die al drie jaar in onze lage kas staat, hebben we verplant, zodat we komend voorjaar weer echt de lage kas kunnen benutten.

En we hebben kaardebollen geplant als experiment, die in de zaadkorf zijn gaan ontkiemen. Kijken of die tot een plant uitgroeien. Grappig is het in ieder geval wel.

 Ook heb ik een klein droompje verwezenlijkt: in een hoekje van onze westelijke tuin ben ik een varen-tuintje begonnen. Nu met zes verschillende soorten. Als we ons weer eens willen tracteren, kunnen we deze verzameling uitbreiden.

Hopelijk kunnen de planten nu uitgroeien zonder dat (on)gedierte zich er ongenadig aan tegoed doet. We hebben helaas wel wat offers gebracht: kolen, bonen, druiven, fruit en zelfs uien zijn door een heus leger aan muizen, woelratten, slakken, wespen en spreeuwen tot maaltijd gemaakt. Maar niet onze maaltijd....

Toch maar een beleefde groet aan dit schattige Veldmuisje van 4 cm: voor het oog een lust, maar laat onze plantjes met rust.

Gegevens

Geschreven door Marien

Gepubliceerd: 28 oktober 2019

Nu de wintertijd is ingegaan wordt het wel tijd om de buitenverlichting bij onze grote woning te regelen. Maar dat is makkelijker gezegd dan gedaan. We hebben aan de zuidzijde een overstek waar we een ledsnoer onder willen hangen. We hebben daarvoor twee waterdichte snoeren gekocht, die beide vanuit een schakelaar bij de voordeur kunnen worden bediend. Maar dan moeten we wel stroom vanuit binnen naar buiten brengen. Er zit nog een ruimte tussen de industriele dakplaten en de onderkant van het gootstuk. Met hulp van een ijzerdraadje heb ik de weg gehengeld naar een gat onderin het gootstuk. Daar konden de twee stekkertjes van de snoeren doorheen.

Bij het snoer kan je plastic clipjes kopen, die je met twee schroefjes in het gootstuk schroeft. Maar omdat onze goot bedekt is met Cortenstaal, moet ik wel alle clipjes voorboren. Dat levert aardig lamme handjes op kan ik je verzekeren, boven je macht werken, en 150 gaatjes boren.

Dit is weer zo'n project dat niet in één keer goed gaat. De gewone voedingsstekker van zo'n LED snoer zit met een apart stekkertje verbonden met het LED-snoer. Toen ik dat stekkertje loshaalde om het tweede snoer door het dak te voeren, trok ik de hele stekker van het snoer. En

het bleek niet te repareren.

Zelfs niet te solderen, omdat de draad helemaal in siliconen gesmolten bleek. Dus maar weer een nieuw snoer besteld. En eigenlijk heb ik toch een te kort snoer. Dus nu brand de verlichting niet helemaal

over de volle vijftien meter van onze gevel. Maar toch: we hebben licht! En dat ziet er in het vroege avondlicht toch beste poetisch uit, is het niet? En het doet niet eens denken aan een kerstboom, waar we stilletjes een beetje bang voor waren.

Gegevens

Geschreven door Marien

Gepubliceerd: 28 oktober 2019

In onze grote woning hebben we de Tuinkamer ontworpen als een multifunctionele ruimte, voor klussen, planten, muziek en ook als ontmoetingsruimte voor workshops en vergaderingen. Gelukkig maken we daar al lange tijd gebruik van. En niet wij alleen!

Maar de afscheiding met de woonkamer was nog altijd niet gemaakt. Er staat een grote kast in het midden, maar daaromheen moest de afscheiding nog gemaakt worden.

Op 23 september hebben we een reuze stap gemaakt door met vereende krachten glazen ruiten in de vier grote kozijnen te zetten. Daarover hebben we al eerder geblogd. Maar deze ruiten lieten nog vier ingewikkelde hoeken vrij, die niet zo makkelijk met glas waren in te vullen: Stalen profielen lopen dwars door deze tussenwand heen. We hebben gekozen voor Acrylglas oftewel plexiglas om deze hoeken in te vullen.

Maar de vormen van die hoeken zijn zo ingewikkeld, dat ik eerst mallen heb gemaakt van hout, om te passen. Niet alleen of de vorm past, maar ook hoe je de mal op z'n plek kunt krijgen, met al dat staal en scheve hoeken. Die mallen maken was al een hele puzzel. Toen ze eindelijk in hun plek pasten, waren ze natuurlijk op een paar plekken te klein gezaagd. Dus dat heb ik aangetekend op de mallen.

Vervolgens werden de Acrylglas platen van 12 millimeter dik gebracht. Gelukkig zijn ze minder zwaar en minder scherp dan glas. Er zit aan beide zijden folie op, omdat Acrylglas sneller krast dan glas. Toen de mallen erop gelegd, en de vorm afgetekend. En dan zagen! Ik heb nog wel bij de leverancier nagevraagd, en hij adviseerde een fijntandig blad in de invalzaag, en kleine stukjes met de decoupeerzaag. De plaat moet wel goed afgesteund worden, want Acrylglas kan wel barsten. Eigenlijk ging het zagen toen heel soepel.

Maar dan moet het glas nog wel op z'n plek getild worden, op een ladder met één arm. En natuurlijk is het dan nog een paar keer net niet passend. Gelukkig kon Marie-José helpen en aanpakken, want anders wordt het toch een hele circustoer.

En dan lukt het om ze er één voor een in te zetten. De folie moet eerst losgetrokken worden aan de randen, zodat het niet ingeklemd zit tussen de glaslatten.

Een laatste uitdaging is de hoge vertikale spleet tussen de stalen steunpaal en de glasgevel van het huis. Dat vullen we ook in met Acrylglas in twee delen. Tegen het plafond maak ik ook eerst een mal van hout. Je kunt er haast niet bij om dat stuk in te passen. En als het stuk dan eindelijk zit, geef ik het net een te hard duwtje, en valt het stuk aan de andere kant naar beneden, in twee stukken op de grond. Gelukkig is dit maar een klein stuk, en kan ik het vervangen. Dit langgerekte vertikale stuk zet ik alleen met kit vast aan de stalen paal en de aluminium strip langs de glaspui.

De Acrylglas ruiten passen goed, en zien er wonderbaarlijk doorzichtig uit, misschien nog wel helderder dan het glas. In de aansluiting met de stalen profielen zitten nog een aantal kieren, en die kit ik dicht met speciale transparante Acrylglas siliconenkit.

En dan is de tussenwand ineens dicht! Je kunt het vooral merken in de woonkamer, waar het nu veel minder galmt. Er zitten nu alleen nog een paar kieren bij de aansluiting van de tussendeuren. Als het nodig is kunnen we daar met tochtstrips wellicht nog een eind komen.

De laatste actie is om de ruiten te kitten. Er zit wel overal kitband, maar kit zorgt voor een betere steun en afdichting. En ook voor een strakker gezicht. Alhoewel. Kitten is niet mijn grootste specialiteit. Dan komt toch wel in mij op: Kitten is K*tten..... Dus gesmeer blijft het toch. Maar proberen een beetje met een raamkrabbertje te fatsoeneren, en een laatste kwast verf erop.

Van een afstand ziet het er best strak uit! Weer een grote klus geklaard! Nog een paar te gaan.

Oh, ja, er komt ook een bijzonder fenomeen aan het licht: Wat zijn toch deze gemarmerde patronen op het Acrylglas??

Behalve kunstwerken en een prima Rorschach test is het ........

Stof! Met dank aan de statische electriciteit die dat Acrylglas opwekt. We hebben wel speciale antistatische schoonmaakvloeistof bijbesteld. Moeten we toch wat meer schoonmaken misschien?